Słpucza

Panieńska  Góra

Wzniesienie to zwane jest również "Dziewiczą Górą". Na wierzchołku zbocza od strony torów stoi krzyż z piaskowca. Na jego starej podstawie widnieje częściowo już zatarte nazwisko fundatora - Wincentego Karskiego, właściciela Słupczy w drugiej połowie XIX wieku.  Krzyż, według legendy stoi na grobie trzystu dziewcząt, które zostały tu zamordowane w XIII wieku przez Tatarów.

 Dalej za górą, stała niegdyś karczma, która zapadła się pod ziemię. Była to kara dla biesiadników, którzy nie uklękli, gdy obok przechodził ksiądz z ostatnim namaszczeniem do umierającego. Panieńska Góra objęta jest ochroną jako użytek ekologiczny. Występują na niej murawy kserotermiczne z charakterystyczną dla stepów roślinnością. Na nasłonecznionych stromych zboczach rosną m.in. chronione gatunki traw: ostnica włosowata i ostnica powabna. Spotkać tam również można krzaki wisienki karłowatej i kilka gatunków róż. Wzgórze stanowi też doskonały punkt widokowy. Podziwiać można z niego malownicze tereny z płynącą w dole Opatówką i nieco dalej Wisłą. W prostej linii to tylko około trzech kilometrów do największej polskiej rzeki.

Pomnik będący świadectwem martyrologii mieszkańców Słupczy

Powstał po drugiej wojnie światowej, na miejscu straceń mieszkańców niewspółpracujących z niemieckim okupantem. W wyniku łapanek na przymusowe roboty do Rzeszy wywieziono ze Słupczy około 20 młodych ludzi, m. in. Jana Chałupczaka, Józefa Tetra (ten ostatni trafił do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie). 28 października 1943 r. przed południem zajechały do wsi samochody (tak zwane "budy") z faszystowską żandarmerią. Sprawnie i z wielką rutyną "zorganizowano" zbiórkę ludzi ze wsi, gromadząc ich na placyku przy skrzyżowaniu dróg. Tam też żandarmi ustawili na widocznym miejscu dwóch, kilka tygodni wcześniej zabranych za niedostarczenie zboża tutejszych mieszkańców: Walentego Niewitowskiego (członka "Wici") i Józefa Maziarza (członka Batalionów Chłopskich). Po chwili obaj skazani zawiśli na słupie telefonicznym.